Nun cianciri,
nun ti risprari,
talìa u mari.
Fiddia mia,
chi puozzu fari ppì tia?
U munnu è ranni,
vatinni,
nun lassari ca passunu accussì i to anni.
‘Nanzi a tia,
n’intera strata ri esplorari,
pauri r’affrontari e sogni ri realizzari.
E tu,
arriesti ccà,
assittata,
a pinsari e ripinsari
a ta vita
ca pari terminata!
Pazza niscisti,
iu ti l’avia rittu…
ne storie r’amuri,
nenti
va rittu.
Ma ora,
ca passarru ru anni.
ti spìu,
attraverso a vitrata…
sempri ddà sì assittata.
A vita curri,
nun t’aspetta!
E tu u sai,
fiddia mia,
mentri strinci forti a ttia,
l’anima mia,
u nicuzzu,
n’mienzu a via,
a tò via.
Federica Farnisi